Wszystkie samoloty stealth wykorzystują technologie, które obejmują specjalne kształty kadłuba, powłoki, materiały i nie tylko. Wszystko to sprawia, że samolot jest niewidzialny dla radarów wroga. Rozwój technologii rozpoczął się w czasie II wojny światowej i trwa od ponad pięćdziesięciu lat.
Jak osiągnąć ukrycie?
Aby osiągnąć ukrycie, stosuje się kombinację różnych metod. Zapobiega to odbijaniu się fal radarowych od samolotu i powracaniu do źródła promieniowania. Najtrudniejszym sposobem jest wykorzystanie efektu ciągłej krzywizny. Większość powierzchni samolotów stealth jest zaokrąglona i ma zmienny promień krzywizny. W ten sposób wiązki z radaru rozchodzą się we wszystkich kierunkach, a nie w kierunku źródła sygnału. Takie projekty nie mają kątów prostych.
Aby obliczyć promień krzywizny i rozproszenie wiązek radarowych, które zapewni w dowolnym punkcie trójwymiarowej przestrzeni, potrzebna jest ogromna moc obliczeniowa.
Pierwszym samolotem zbudowanym w tej technologii jest bombowiec B-2. Jest również znany jako Latające Skrzydło. Ponieważ rozwój technologii komputerowej i oprogramowania był szybki w ciągu ostatnich 20 lat, kształty konstrukcji można teraz obliczać z dużą dokładnością. Jednocześnie program uwzględni współczynnik odbicia radaru samolotu, sugerując bardziej udane kształty aerodynamiczne.
Narożniki piłokształtne
Samoloty Stealth powinny mieć niski opór. Ten przekrój zapewnia niską widoczność boczną. W osiągnięciu tego efektu pomagają farby i materiały oraz kształt litery „W”. Elementy tego kształtu występują w wielu częściach konstrukcyjnych samolotów stealth.
Dysze silnika
Bardzo ważne jest również zmniejszenie przekroju dysz. Ten problem jest potęgowany przez wysokie temperatury, które wpływają na części. Jednym z możliwych podejść jest zastosowanie materiałów ceramicznych. Mogą to być zarówno lekkie arkusze montowane w miejsce konwencjonalnych elementów dyszowych, jak i ciężkie materiały budowlane, które tworzą nierówne krawędzie.
Kabina pilota
Głowa pilota w hełmie jest jednym z głównych źródeł sygnału radarowego. Efekt ten potęgują wewnętrzne grodzie i elementy ramy. Rozwiązaniem problemu jest zaprojektowanie kokpitu zgodnego z zasadą skradania się radaru. Szkło jest następnie pokrywane folią w celu kontrolowania temperatury wewnętrznej. Wymagania materiałowe są bardzo surowe. Próbki powinny pochłaniać 85 procent energii cieplnej i odbijać wszystkie sygnały.
Wniosek
W projekcie należy również uwzględnić redukcję promieniowania podczerwonego powodowanego przez spaliny z silników i innych części samolotu. Jednak nie wszystkie samoloty-widmo są całkowicie niewidoczne dla radarów. Nawet najlepsze samoloty można wykryć za pomocą radaru o niskiej częstotliwości.
