Format Blu-ray to najbardziej obiecująca technologia nagrywania danych na nośniki optyczne. Posiada szereg istotnych zalet, które pozwoliły płytom Blu-ray zająć wiodącą pozycję w podstawowym segmencie rynku, wypierając konkurencję.
Nośniki optyczne pierwszej generacji
Znaczącym krokiem w rozwoju nośników danych były tzw. nośniki optyczne, bardziej znane jako dyski kompaktowe, które niemal całkowicie zastąpiły dyskietki magnetyczne. Koncepcyjnie były ulepszoną wersją płyt winylowych znanych z dzieciństwa, tylko zamiast ścieżek dźwiękowych nagrano na nich zera i jedynek, które odczytywano nie igłą, a cienką wiązką lasera. Dzięki temu, że wiązka lasera jest znacznie cieńsza niż igła, możliwe stało się zapisanie do sześciuset megabajtów danych na jednym dwunastocentymetrowym dysku. Płyty kompaktowe były pierwszą generacją nośników optycznych. Później do sprzedaży trafiły urządzenia do samodzielnego zapisu danych na takich płytach oraz same płyty CD z możliwością przepisywania.
DVD drugiej generacji miało gęstszą strukturę powierzchni niż płyty CD. Możliwość bardziej produktywnego wykorzystania obszaru dysku pojawiła się dzięki temu, że zaprojektowano generator wiązki laserowej o krótszej długości fali, czyli cieńszej. Dzięki temu na płycie o tym samym obszarze można zapisać znacznie więcej informacji. Nawet jednowarstwowe DVD mogło pomieścić około 4,5 gigabajta danych, a wynalezienie wielowarstwowych dysków dwustronnych umożliwiło nagranie do 16 gigabajtów na jednej płycie.
Kolejnym etapem rozwoju nośników optycznych był format HD DVD, czyli HD DVD. W przeciwieństwie do poprzednich typów nośników, podczas nagrywania i odczytu HD DVD nie używano czerwonego, ale fioletowego lasera, którego długość fali była jeszcze krótsza, więc na jednowarstwowej 12-centymetrowej płycie zapisano około 15 gigabajtów danych.
Korzyści z Blu-ray
Podobnie jak HD DVD, Blu-Ray to trzecia generacja nośników optycznych. Został opracowany przez firmy konkurujące z producentami HD DVD. W przypadku Blu-Ray zastosowano ten sam niebiesko-fioletowy laser, który jest używany w urządzeniach HD DVD, ale znacząca różnica dotyczyła samej płyty. Wszystkie trzy generacje nośników optycznych składały się z podstawy poliwęglanowej, na którą nałożono specjalną warstwę służącą do rejestracji i przechowywania danych. Warstwa ta nie była odporna na uszkodzenia mechaniczne, które często prowadziły do uszkodzeń płyt na skutek zarysowań lub zabrudzeń. W 2004 roku wynaleziono zupełnie nowy rodzaj powłoki polimerowej, która chroniła dyski Blu-Ray przed naprężeniami mechanicznymi, czyniąc je znacznie mocniejszymi i trwalszymi. Ponadto umożliwiło to sześciokrotne zmniejszenie grubości warstwy ochronnej, co z kolei umożliwiło zapisanie około 25 gigabajtów na jednej płycie.
Te innowacje doprowadziły do tego, że do 2008 roku prawie wszystkie firmy filmowe przeszły na format Blu-Ray, a producent HD DVD odmówił opracowania technologii, aby uniknąć „wojny formatowej”. Oprócz wszystkiego w formacie Blu-Ray zastosowano bardziej zaawansowane technologie ochrony przed nielegalnym kopiowaniem, co oczywiście stało się dodatkowym argumentem dla głównych konsumentów takich mediów – firm filmowych.
