Sieć LTE (Long Term Evolution) to jeden z rodzajów mobilnej transmisji danych. Sam projekt tworzenia takich sieci powstał w celu ulepszenia obecnych sposobów przesyłania informacji w kanałach bezprzewodowych.
Obecnie sieci LTE określane są jako czwarta generacja komunikacji bezprzewodowej (4G). Głównymi zaletami w porównaniu z poprzednią generacją są wysokie prędkości przesyłania danych. To oczywisty plus dla użytkowników. Z kolei dostawcy mogą wykorzystać technologię LTE do zwiększenia zasięgu bez instalowania nowego sprzętu.
Optymalny promień zasięgu stacji bazowej LTE wynosi 5 km. W razie potrzeby określony zasięg można rozszerzyć do 100 km. Oczywiście tak duży obszar zasięgu zapewnia instalacja anteny na odpowiedniej wysokości i nie oznacza jej zastosowania w środowisku miejskim.
Pierwsza na świecie komercyjna sieć LTE została uruchomiona w Szwecji w 2009 roku. W Rosji rozwój tego standardu nie otrzymał jeszcze aktywnego wsparcia. Wynika to z faktu, że aby pracować z sieciami LTE, operatorzy muszą dysponować częstotliwością o określonym zasięgu.
W maju 2012 roku operator Yota uruchomił w Moskwie sieć LTE. Do tego czasu większość usług była świadczona z wykorzystaniem kanału WiMax. Aktywni użytkownicy Yota mieli okazję wcześniej wymienić „stare” modemy na sprzęt współpracujący z kanałem LTE. Należy zauważyć, że przed uruchomieniem sieci LTE w stolicy takie kanały działały już w Nowosybirsku i Krasnodarze.
Powolna integracja technologii LTE ma negatywny wpływ na rozwój technologii komputerowej. Dotyczy to głównie wszelkiego rodzaju tabletów i komunikatorów. Niektóre z tych urządzeń obsługują łączność LTE.
Działanie sieci LTE w Rosji jest zapewnione w taki sposób, że po opuszczeniu obszaru zasięgu odpowiednich anten następuje natychmiastowe przejście na stosunkowo stare kanały. Oczywiście funkcja ta jest obsługiwana tylko przez te urządzenia, które mogą współpracować z kanałami LTE, WiMax i GPRS.
