Technologie komunikacji mobilnej nieustannie ewoluują. Aby móc dostarczać klientom konkurencyjne usługi, operatorzy komórkowi starają się wykorzystywać najnowsze osiągnięcia w tej dziedzinie. Najbardziej obiecującym kierunkiem jest dziś uruchomienie sieci 4G.
Klasa 4G obejmuje dziś sieci komunikacji mobilnej stworzone w oparciu o technologie czwartej generacji. Charakteryzują się dużą szybkością wymiany informacji, a także poprawą jakości komunikacji głosowej. W przeciwieństwie do 3G, sieci tej klasy wykorzystują tylko protokoły przesyłania danych pakietowych (IPv4, IPv6). Kurs wymiany wynosi ponad 100 Mb/s dla abonentów telefonii komórkowej i ponad 1 Gb/s dla abonentów stacjonarnych. Transmisja głosu w sieciach 4G realizowana jest za pośrednictwem VoIP. Obecnie istnieją dwie technologie, które są uznawane za spełniające wszystkie wymagania sieci 4G. Są to LTE-Advanced i WiMAX (WirelessMANAdvanced).
Rozwój technologii LTE, będącej prototypem LTE-Advanced, rozpoczęły w 2000 roku firmy Hewlett-Packard i NTT DoCoMo. Ten kierunek był obiecujący, ponieważ nawet sieci trzeciej generacji dopiero zaczynały zyskiwać popularność. Technologia zaczęła spełniać wymagania 4G dopiero w dziesiątym wydaniu. Ponieważ jednak standard ten mógł znaleźć zastosowanie w istniejących sieciach komórkowych, zaczął korzystać ze wsparcia operatorów komórkowych. Pierwsza sieć oparta na LTE-Advanced została oficjalnie uruchomiona w grudniu 2009 roku w Sztokholmie i Oslo.
Technologia WiMAX to ewolucja standardu bezprzewodowej transmisji danych Wi-Fi. Jest rozwijany przez powstałe w 2001 roku forum WiMAX. Cechą WiMAX jest istnienie różnych protokołów wymiany informacji dla abonentów statycznych i mobilnych. Pierwsza sieć komórkowa wykorzystująca technologię WiMAX została uruchomiona w grudniu 2005 roku w Kanadzie.
Dziś sieci 4G zaczynają zdobywać coraz większą popularność na całym świecie. Jednak ich wdrożenie jest obarczone pewnymi trudnościami. Jednym z nich jest to, że fale radiowe o wysokiej częstotliwości stosowane w tych sieciach są wyjątkowo słabe w penetracji budynków miejskich. W związku z tym (w porównaniu do 3G) potrzeba znacznie więcej stacji bazowych, aby zapewnić zasięg wysokiej jakości.
