Helikoptery i samoloty mają metalowy korpus, są ciężkie, ale jakoś mogą wystartować i poruszać się w powietrzu bez upadku. Śmigłowiec może również zawisnąć nad ziemią. Dlaczego nie upada? Chodzi o prawa aerodynamiki, zgodnie z którymi projektuje się te samoloty.
Medium powietrzne nie jest czymś gęstym i nieruchomym, aby metalowa konstrukcja samolotu mogła się o nie oprzeć. Może jednak działać jako pośrednik między polem grawitacyjnym Ziemi, które uniemożliwia obiektom unoszenie się w powietrze, a samymi obiektami. Osiąga się to w następujący sposób: za pomocą śruby silnik helikoptera wytwarza strefę obniżonego ciśnienia nad ciałem, tak że cząsteczki powietrza znajdujące się pod helikopterem niejako pchają go w górę, zmuszając go do pozostania w powietrzu. Okazuje się, że pole grawitacyjne tworzy pod helikopterem poduszkę powietrzną. Im wyżej wznosi się samolot, tym mniejsza gęstość powietrza wraz ze spadkiem siły grawitacji. Wydawałoby się, że śmigłowiec powinien wystartować z mniejszym wysiłkiem, ale w rzeczywistości, gdy tylko wsparcie na polu grawitacyjnym słabnie, osiągany jest pułap wysokości, na jaką może wznieść się śmigłowiec. Dokładnie ta sama zasada jest stosowana przez inne samoloty, w tym samoloty, których skrzydła są zaprojektowane tak, aby przepływ powietrza je wspierał. Silniki tworzą obszar o zmniejszonym ciśnieniu, w którym porusza się samolot. Nawet ptaki i owady stosują podobne techniki podczas lotu. Szybko trzepoczą skrzydłami, zmniejszając gęstość powietrza nad sobą, unoszą się, a następnie ich skrzydła przyjmują taką pozycję, aby strumień powietrza podtrzymywał ptaka, zapobiegając jego upadkowi. Ale są też takie urządzenia, które mogą latać w przestrzeni bezpowietrznej, na przykład rakiety. Jak oni to robią? Faktem jest, że zawierają w sobie nie tylko paliwo niezbędne do lotu, ale także środek utleniający, bez którego silnik nie będzie działał. Strumień strumieniowy składa się z gazu, z którego powstaje poduszka gazowa, umożliwiająca interakcję z polem grawitacyjnym. To na nim spoczywa rakieta, po czym poduszka natychmiast rozpuszcza się w kosmicznej próżni.
