Słuchawki zostały wynalezione w XIX wieku. Od tego czasu zostały znacznie ulepszone, a także pojawiły się różne czynniki kształtu. Niemniej jednak zasada ich pracy pozostała taka sama.
Instrukcje
Krok 1
Słuchawki oparte są na emiterach. Najpopularniejsza konfiguracja emitera jest dynamiczna, z ruchomą cewką. Magnes trwały jest na stałe przymocowany do obudowy słuchawek i wytwarza statyczne pole magnetyczne. Magnesy mogą być ferrytowe (w tańszych modelach) i neodymowe. W tym polu magnetycznym znajduje się zwój drutu, przez który przepływa prąd przemienny modulowany sygnałem dźwiękowym. Kiedy zmienia się prąd w przewodniku, zmienia się również otaczające pole magnetyczne.
Krok 2
Cienka membrana jest przymocowana do elastycznego zawieszenia i przymocowana do niej cewka. Ten ostatni porusza się dzięki interakcji stałego pola z magnesu i zmiennego pola z cewki. Membrana zaczyna wibrować z powodu ruchu cewki. Ta wibracja jest przenoszona przez powietrze, a ucho odbiera ją jako dźwięk. Dźwięk w dużej mierze zależy od materiału, z jakiego wykonana jest membrana. Może to być syntetyczna folia polimerowa w tańszych modelach; celuloza, mylar i inne materiały w słuchawkach ze średniej półki i tytan w droższych urządzeniach.
Krok 3
Ten schemat jest stosowany w prawie wszystkich nowoczesnych słuchawkach o różnych kształtach. Emitery dynamiczne mają również szereg wad. Tak więc, ze względu na stosunkowo małą szybkość reakcji na zmianę dźwięku, membrana często nie jest w stanie równie dobrze odtworzyć niskich i wysokich częstotliwości. Ten problem dotyczy szczególnie „wkładek” i „wkładek”. Dlatego pojawiły się modele słuchawek dynamicznych z dwoma emiterami. Kolejnym problemem jest nierównomierność pola magnetycznego, w którym porusza się cewka. To sprawia, że dźwięk jest nieco nieprzewidywalny i niestabilny. Z tego powodu wymyślono kilka innych schematów emiterów, z ich własnymi zaletami i wadami.
